“Prędzej wypijesz wody całego morza, aniżeli poznasz charakter kobiety”.
Podobnie przedstawia się sytuacja w przypadku “bab kamiennych” – pomimo postępów nauki i rozwoju myśli, wciąż pozostają one tajemnicze i nieodgadnione. Zastanawiamy się, jaką ideę miały nieść te kamienie, które za sprawą dawnych mieszkańców Prus przeistoczyły się w ludzkie postacie.
Dzisiaj te ołtarze są zaklęte w ciszy. Nie raz niegdyś namaszczane rękoma kapłana i śpiewem dziękczynnym, teraz zazwyczaj zapomniane i zastygłe w bezruchu. Opatulone mchem, aby ogrzać się przed zimnym deszczem i srogim mrozem. Niektóre zniszczone upływem czasu lub ręką barbarzyńcy, co Chrystusa na piersiach nosiła. Te kamienie, to dziś ostatni milczący świadkowie ówczesnych niezwykłych dni. Stań w ciszy przy starym ołtarzu i posłuchaj słów wyszeptanych przez wiatr.
W temacie „bab kamiennych” – Robert Klimek, historyk, pasjonat dziejów Prusów, wydawca i redaktor m.in. książki „Kamienie w historii, kulturze i religii”.
Serce w kamieniu – tekst utworu
rozstaje dróg
głaz pośród drzew
już kracze kruk
rozstaje dróg
tu dębu krzyk
tu wichru gniew
brama otwarta
słowa i zew
ofiary czas
kamień i róg
pradawna krew
pradawny duch
w kamieniu twarz
pradawny zew
głos dębu krzyk
ciało, duch, krew
rozstaje dróg
głaz pośród drzew
spoczywa tu
ciało, duch, krew
w kamieniu twarz
pradawny zew
głos dębu krzyk
ciało, duch, krew
serce w kamieniu
bije krwią tej ziemi
słowa w kamieniu
nie wszyscy ich zapomnieli
oczy kamienne
wpatrzone dalej w tamten świat
zaklęty w kamień cień dawnych lat
kamienne słowa, kamienne oczy, kamienne serce
język umarłych ,niemy szept słyszę, słowa kamienne
rozstaje dróg, głaz pośród drzew, kamień i róg
pradawna krew, pradawny duch spoczywa tu
serce me w kamień powoli się zmienia
usta me szepcą słowa kamienia
oczy me w dziwną wpatrzone dal
zaklęta w kamień ja
jak ten cień z pradawnych lat
na rozstaju dróg
na rozstaju dróg…
Dodaj komentarz